3 jaar geleden ervaarde ik, na een diepe emotionele crises, een samenvallen met mijn diepste wezen of hogere zelf, of welke naam je er aan wilt geven. Er zijn veel mensen die soortgelijke ervaringen hebben gehad en de meesten herkennen er wel flitsen van; een plotseling geluksgevoel waarin alles goed is en je je verbonden voelt met alles en iedereen om je heen.
Ik doorzag onder andere wat ik in mijn leven wilde doen en wat de opgedane ervaringen tot dan toe ertoe hadden bijgedragen om dit te bereiken. Ik zag ook hoe ik bepaalde angsten en overtuigingen had opgebouwd, en dat deze gebaseerd waren op oude ervaringen en geen verband meer hielden met de huidige realiteit. Ook kon ik ineens zonder terughoudendheid open contact maken met de mensen om mij heen. En ik ervaarde mezelf als veel groter, krachtiger, wijzer en liefdevoller doordat ik mij realiseerde dat ik tot dan toe alleen maar contact had gehad met slechts een beperkt deel van mijzelf.
Ik bleef ongeveer 3 weken in deze staat van bewustzijn, maar viel daarna weer terug in mijn gewone bewustzijn. Dit was wel even slikken, omdat alle normale sociale angsten en stress reacties weer gewoon terug zijn en je een soort mist ervaart in je manier van denken; welke eerst zo glashelder was. Het is alsof je blind was, 3 weken ineens kan zien en daarna weer blind wordt; met dit verschil dat je je voortaan herinnerd hoe de wereld er in het echt uitziet.
Deze eenheidservaring heeft ervoor gezorgd dat ik veel oude overtuigingen bewust ben geworden en los kon laten. En het heeft mij een diep vertrouwen in mezelf gegeven; dat ik een kern bezit die onverwoestbaar is en waar alles in orde is. De dingen waar ik in het dagelijks leven last van heb, kan ik daardoor veel beter relativeren en ik laat me niet meer (ernstig) van mijn stuk brengen door ondermijnende gedachten.
Ik vond het echter vreemd dat ik in mijn lichaam nog steeds automatisch snel stress en spanning opbouwde. Ik kon mijzelf wel veel beter geruststellend toespreken, waardoor ik weer sneller in mijn evenwicht kwam, maar de automatische fysieke patronen bleven bestaan.
Nu ik steeds meer leer over de aard van trauma in het lichaam, realiseer ik mij dat je weefsels en cellen intense ervaringen die je niet hebt kunnen verwerken opslaan. En, in tegenstelling tot wat ik verwachtte, zijn diepgaande inzichten en bewustwording alleen niet genoeg om je lichaam te overtuigen dat het gevaar wat het vroeger heeft ervaren niet meer actueel is en het dus automatische overlevingspatronen los kan laten.
Ik ontdek dat je lichaam echt positieve fysieke ervaringen nodig heeft om opgeslagen spanningen los te laten en/of nieuwe zenuwverbindingen aan te maken. Omdat de eenheidservaring zo overweldigend is, had ik de neiging veel lichamelijke impulsen en behoeften weg te relativeren; ‘ik had toch ervaren dat ik in de kern al helemaal compleet ben?’ Ik vond het moeilijk te accepteren dat in veel opzichten je fysieke lichaam veel meer tijd en aandacht nodig heeft zich te herstellen dan je geest. Bovendien houdt dit in dat je vaak andere mensen nodig hebt voor deze positieve fysieke ervaringen; 2 stevige armen om je heen, geruststellende handen die je hoofd ondersteunen of iemand die bij je is als oude gevoelens van angst bovenkomen.
Maar uiteindelijk zorgt het leren verstaan van mijn fysieke behoeften en impulsen voor veel meer intimiteit met mijn naasten. En dit vermogen tot het maken van intiem contact is in mijn beleving de grootste geluksfactor in het leven.
Geef een reactie