Wil je meedoen aan een ayuasca ceremonie? Dat moet je echt meemaken!

Mmmm, nee. Verschillende mensen hebben mij al geprobeerd te overtuigen. Maar er is iets mee, iets wat me irriteert, iets wat me afstoot. En dat is niet het gegeven dat de meeste mensen moeten overgeven bij zo’n ceremonie.

Ik spreek erover met iemand die een paar keer ayuasca heeft gebruikt. Het waren prachtige ervaringen, eenheidservaringen, vertelde ze. Maar het zijn niet-belichaamde ervaringen.

In zo’n eenheidservaring ben je tijdelijk verlost van de dualiteit. Verlost van je hersenen die als enige prioriteit hebben je lichaam te laten overleven. En daartoe alles opdelen in goed (kans om te overleven stijgt) en slecht (kans om te overleven daalt). En dat alleen maar doen op basis van je eigen ervaringen die je in je leven hebt opgedaan. Niet echt wetenschappelijk verantwoord. En ook niet om perse gelukkig van te worden.

Maar mijn lichaam is wel het enige voertuig wat ik hier heb, en ik heb het lief. Het heeft zo’n enorme overlevingsdrang, het geeft gewoon nooit op. Ook niet als ik ongelukkig ben, ook niet als ik het ècht niet meer weet, zelfs niet als ìk het opgeef.

Ik heb mijn lichaam zo lief, dat ik het tot in alle vezels wil leren bewonen. Ik wil erbij blijven als het in paniek is, razend is, huilt en ook als het juicht, verrukt is, geniet. Ook als het weg wil van iets slechts (een nierbekkenontsteking), of perse wil blijven bij iets goeds (de tent op Terschelling). Ik wil het geruststellen, vertroetelen, troosten, bemoedigen, complimenteren!

Zodat ik de overweldigende liefde die ik tijdens eenheidservaringen ervaar, door mijn lichaam kan laten stromen. Naar al mijn cellen, naar al mijn kleine bange ikjes die zich daar nog verschuilen. En dan verder, door mijn ogen naar de mensen, de bloemen, de vogels, de zee, de wolkenluchten.

Dié weg wil ik bewandelen. En niet de weg uit het lichaam naar de hemel. Die hemel loopt niet weg, die is er straks ook nog wel. Mijn lichaam heeft een veel beperkter levens cyclus.

Geen ayuasca reis voor mij dus. Wel de reis van integratie van het aardse en het goddelijke.