‘Laat nu al je negatieve emoties los’, zegt de yogajuf. Met toenemende weerstand hoor ik om mij heen wat je allemaal los zou moeten laten, zeker nu het weer herfst is (het ultieme loslaatseizoen).

Heus, ik weet heel goed hoe desastreus het is emoties in te houden, op te kroppen of zelfs te verbannen naar je onderbewustzijn. Hoe al die weggestopte emoties je stress bezorgen, je energie opvreten, je in een depressie storten en je lontje steeds korter maken.

Maar loslaten…? Moordlustige woede loslaten? Radeloze paniek loslaten? Diep vanbinnen wist ik altijd al dat dit niet zo’n goed idee is. De gevolgen laten niet met zich spotten; gezinsdrama’s, mishandeling, zelfmoord, psychoses. Ik ben mijn ijzeren meedogenloze innerlijke lijfwacht dankbaar dat die het nooit zover heeft laten komen.

Zomaar loslaten deed ik dus niet. En toch moest ik iets met die goed opgesloten radeloze paniek die heel af en toe ineens de kop opstak en me in een staat van totale bevriezing achterliet (uiterst effectief om de paniek je relaties en leven niet te laten verwoesten).

Nu leef ik sinds een paar jaar met wisselende totemdieren, die mij bij tijd en wijlen zeer wijze lessen leren. Op dit moment is dat de Bultrugwalvis. En op een nacht nadat de paniek op een onmogelijk ogenblik z’n kop weer eens opstak, zag ik de walvis voor me die mij een heel liefdevol aanbod deed. ‘’Laat je paniek maar helemaal uitrazen in mijn enorme binnenste’’, zei ze. ”Mijn buitenkant is zo dik en zo zacht, je kunt het dus rustig helemaal vrij laten zonder het risico op beschadiging door tegen harde wanden te knallen. Ik zorg ervoor dat het deel van jou dat in paniek is hier veilig is.’’

Ik heb haar aanbod aangenomen. Ik voelde hoe de paniek rond begon te razen en daarbij een grote hitte veroorzaakte die zich door mijn hele lijf verspreidde. “Hé, deze hitte is energie”, ging er door mij heen. Toen verloor deze vrijgelaten energie beetje bij beetje de kleur van paniek en angst en voelde steeds meer aan als pure energie. Bovendien was deze energie MIJN energie. Naast energie voelde ik bovendien ook dat dit deel mijn grote sensitiviteit en liefde voor andere mensen in zich droeg.

Ja zeg, ik zou toch wel gek zijn dit allemaal zomaar los te laten, weg te laten vloeien, op te laten lossen?

En toen kwam opeens het Bijbelse verhaal van Jona en de walvis bij me op. Als Jona overboord is gegooid en in de buik van de walvis zit, spreekt hij tot de Heer:
“In mijn nood roep ik de HEER aan en hij antwoordt mij. Uit het rijk van de dood schreeuw ik om hulp – u hoort mijn stem! U slingerde mij de diepte in, naar het hart van de zee. Het water stijgt tot aan mijn lippen, muren van water storten op mij neer, zeewier om mijn hoofd verstikt mij. Ik zink tot de bodem, waar de bergen oprijzen, naar het rijk dat zijn grendels voorgoed achter mij sluit. Maar u trekt mij levend uit de dood omhoog, o HEER, mijn God!
Welja! En ik altijd maar denken dat de walvis die arme Jona als een monster opvrat. De walvis redde Jona echter toen het einde nabij leek.

Het is een bijzonder gevoel, alsof ik de ervaring van Jona zelf heb beleefd.

Een oude emotie loslaten? Nee hoor, dankzij mijn Bultrug kies ik nu liever voor vrijlaten terwijl ik het tegelijkertijd veilig en liefdevol omhul, zodat de kostbare schat die erin besloten zich aan mij openbaren kan.