Afgelopen weekend was ik op Schiermonnikoog en heb daar op een ochtend gezwommen in de Berkenplas. Het water was koud en ik wilde eens echt voelen hoe mijn lichaam zou reageren op het koude water in plaats van te denken ‘geen gezeur, ren er gewoon in een keer in’. Tussen elke stap dieper het water in, nam ik net zoveel tijd totdat het deel van mijn vel wat net met het koude water in aanraking was gekomen niet meer koud aanvoelde. Bij elke stap schrok het deel van mijn vel wat nog warm was en in aanraking kwam met het koude water. Al mijn spieren verkrampte dan en ik ademende heel diep in. Ik probeerde me daarna weer heel bewust te ontspannen en na een tijdje voelde het deel van lichaam wat net onder water was gekomen niet meer koud aan. Wat mij opviel is dat ik verwacht had dat hoe meer van mijn lichaam al gewend was, des te minder heftig een nieuw deel zou reageren op de kou. Maar dat was niet zo; de schrik in mijn lichaam was bij elke stap precies even groot; zelfs bij het laatste stukje nek. Terwijl ik zo stil in het water stond en met heel mijn concentratie bij mijn lichaam was, werd het heel stil en dromerig van binnen. Toen ik tot mijn nek in het water stond ben ik gaan zwemmen. Het was fijn mijn lichaam in het water te voelen bewegen en het was erg leuk eenden en meerkoeten te zien die precies op mijn ooghoogte zwommen. Ik zag een moeder eend met een hele groep kleintjes, en daar kon ik heel dichtbij komen!
Op gegeven moment kreeg ik het koud en ben koffie gaan drinken bij het schattige cafeetje aan de plas. Ik was toch wel kouder geworden dan ik me gerealiseerd had, want mijn handen en voeten waren verdoofd en ook leek er langzaam een koude stroom door de rest van mijn lichaam te gaan. Ik heb verschillende dingen geprobeerd om het weer goed warm te krijgen: wrijven, schudden, rennen en mijn handen om het warme kopje koffie heen leggen. Maar al deze dingen hielpen niet echt. 10 minuten later begon mijn lijf echter uit zichzelf te trillen en dat hield wel 20 minuten aan. En ja hoor; ik voelde duidelijk dat het bloed nu weer naar mijn handen en voeten stroomde en ik langzaam weer helemaal warm werd.
Ik bedacht dat dit precies was hoe het vaak tijdens sessies gaat. Stapje voor stapje verken je een emotie als bijvoorbeeld angst. En steeds ontspan je tussendoor bewust even om goed te kunnen voelen wat er in je lichaam gebeurt. Vaak gaat je lichaam zich op gegeven moment spontaan bewegen, komen er emoties los of maakt het geluid. Het herstelt zich op die manier van een vroegere schrik of pijn. Dit werkt dan veel effectiever dan zelf allerlei dingen verzinnen en uitproberen. Het was voor mij echt een openbaring dat het vooral een kwestie is van je lichaam toestaan de leiding te nemen.
Geef een reactie