De afgelopen maanden ben ik opnieuw in een transformatieproces gekomen. Ik ervaar het als een transformatie van een lang diep weggestopte angst die zich omvormt naar rust, kracht en vertrouwen. Een van de neven effecten van dit proces is dat ik elke nacht rond 2:00 uur wakker werd. Mijn lichaam hield mij dan meestal een paar uur uit mijn slaap door een versneld hartritme en hete energie stromen. Pas recentelijk kreeg ik het idee wat de betekenis hiervan zou kunnen zijn. Mijn lichaam eiste eindelijk zijn tijd op. Zijn tijd om tegen mij te spreken wat het al die jaren heeft meegemaakt. Maar vooral om mij te laten voelen wat zijn enorme potentie is. Mijn lichaam eiste zijn plek op, en het voelde groter dan mijzelf. Het eiste erkenning, respect en bestaansrecht voor wat het menselijk lichaam in essentie is.
Ik heb mijn lichaam lang de mond proberen te snoeren uit pure angst voor wat zich daar binnen allemaal bevond. Maar nu realiseer ik me dat mijn lichaam mijn grootste hulpbron en gids is. En ik voel dat de enige manier om werkelijk mijn leven ten volle te kunnen leiden, is door mijn lijf de gelegenheid te geven mij alles te laten voelen, zien en horen wat het in zich herbergt. En het daarmee de kans te geven de leiding over te nemen van mijn rationele geest; uit respect voor de oneindige wijsheid ervan.
Geef een reactie