Het verschil tussen jou en mij is, dat jij op zoek bent en ik niet, zei iemand laatst tegen mij. Interessant. Hij legde uit dat hij, in tegenstelling tot mij, niet zo op zoek is naar de oorzaak of het nut van dingen.
In ons gesprek zochten we naar een mogelijke reden van dit verschil tussen ons. Ik kwam erop uit dat mijn zoeken waarschijnlijk voortkomt uit perioden van ongelukkig zijn en niet begrijpen wat ik daaraan kon doen. Ik wist inmiddels dat de bron van dit ongelukkig zijn lag in innerlijke conflicten. Ik nam aan dat iedereen innerlijke conflicten heeft (denk alleen maar aan het verlangen naar een slank figuur èn naar lekkere taartjes). Maar ik realiseerde me nu dat hij ze gewoon als gegeven (van het leven of van zijn karakter) beschouwt. Ik heb altijd een grote drang gevoeld om mijn innerlijke conflicten op te lossen. Hij niet, omdat hij door een relatief ongecompliceerde jeugd deze conflicten niet als stoorzender van een prettig leven ervaart. Ik kreeg vervolgens de behoefte om hem op een positief effect van mijn zoeken te wijzen; zodat hij zou zien dat een minder vredige jeugd toch ook zijn nut kan hebben. Van deze potentiele verlenging van ons gesprek zag hij het nut nou weer niet in. Dat gedeelte heb ik dus maar voor jullie bewaard.
Tijdens mijn zoektochten naar het oplossen van innerlijke conflicten groeide het idee dat de oorsprong in veel gevallen terug te voeren is op een conflict tussen het overlevingsinstinct van mijn lichaam en mijn nastreven van geluk. Dit idee intrigeert me hevig.
Het lichaam is uitgerust met allerlei instincten en mechanismen die het overleven van het fysieke lichaam tot doel hebben. Dit uit zich in allerlei (onbewuste) patronen om situaties die lijken op situaties die ik in het verleden als bedreigend heb ervaren te voorkomen. Gevolg hiervan is dat ik bepaalde dingen vermijd (zoals het ervaren van angst) en andere dingen krampachtig probeer te bemachtigen of vast te houden (zoals contact met sterke mensen die mij veiligheid zouden kunnen bieden). De overlevingsstrategieën in de vorm van vermijden en vastklampen leiden in theorie misschien tot meer overlevingskansen, maar saboteren in de praktijk vaak een gevoel van ontspanning, verbinding en voldoening (ook wel omschreven als geluk).
De staat van ontspanning stimuleert tevens herstel- en onderhoudsprocessen in het lichaam. In ontspanning floreert het herstel van beschadigde cellen, versterkt het immuunsysteem en ontstaan hersenverbindingen tussen verschillende hersengebieden (welke een kenmerk zijn voor mensen met een gezonde psyche). Een ontspannen staat vergroot daarbovenop ook het vermogen bevredigende en steunende sociale contacten te leggen en onderhouden. Kortom: het zelfherstellend vermogen van je lichaam en het sociale vermogen om een vervullend sociaal netwerk te creëren functioneren optimaal als de overlevingsstrategieën zich koest houden.
Sinds ik dit inzicht heb focus ik mij op het oefenen om de impulsen die mijn onderbewuste initieert om mij zogenaamd in leven te houden (vermijden of vastklampen) te herkennen en niet te volgen. Als dat lukt vertel ik mezelf dat ik NU niet in levensgevaar verkeer (als dat het geval is uiteraard) en richt ik mij op het ontspannen van mijn lichaam en het contact maken met mensen en de natuur om mij heen.
In deze ontspannen staat van zijn ervaar ik niet alleen dat het zelfhelend vermogen van mijn lichaam in werking treedt, maar ook dat ik steeds vaker leuke mensen ontmoet en bijzondere situaties meemaak. Het zelfhelend vermogen lijkt groter te zijn dan alleen processen binnenin mijn lichaam. Ik ervaar ondersteuning van een energie met een beweging richting heelheid en integratie ìn en rondom mij. Voor mij is dit magie. En dat heeft het zoeken als gevolg van een uitdagende jeugd mij gebracht!
Dat is nou toevallig, of niet. Steeds als er een blog van je binnenkomt, heb ik het onlangs met iemand hierover gehad of in mijzelf mee geworsteld.
Een vriendin vertelde dat ze zich soms oppervlakkig voelde, of dacht dat ze zaken liet liggen, wanneer ik over mijn zoektochten vertelde. Ons beider jeugd is inderdaad heel verschillend uitdagend geweest……ik heb het haar doorgestuurd.
Dankjewel Lianne!
Wat fijn om te horen lieve Clo!
Het is mooi om te ervaren dat wanneer je rustig op ’n bankje zit, met je ontspannen lichaam, de wereld, het leven, de oplossingen waar je naar op zoek bent, naar je toe komen.
Ik raad zelden boeken aan, maar dit onderwerp is nergens beter behandeld als in “Zen en de kunst van het Motoronderhoud”. 😉 Daar kun je ook in vinden hoe met deze paradox om te gaan in bijvoorbeeld je werk.
Je tekst doet me denken aan ‘Zij die alles liefheeft’, de maandvrouw van juli volgend indiaanse traditie. Ze leert ons, dat we juist door de contrasten van het leven aan te gaan, die te doorleven, we als mens compleet worden. Alle nee’s en overlevingsmechanismen horen bij de veelkleurigheid van het bestaan. Hoe we In die jungle onze weg gaan en leren. Leren liefhebben van het leven zelf.
Mij intrigeert het wel: mensen die niks te zoeken zeggen te hebben. Ik heb wel eens gehoord dat er ook uitrustlevens bestaan…
Nu je het zegt ja; herinner me weer de Juli maandvrouw! En wat betreft mensen die niet zoeken; zou er, naast uitrustlevens, ook zoiets kunnen zijn als op een vrij luchtige manier tegen dingen aanlopen waar je dan automatisch ook weer van leert (zonder wellicht het gevoel van zoeken te hebben)?