Af en toe kom je in je leven iemand tegen waar je heel erg van gaat houden. Ook ik ontkom niet aan dit soort levenservaringen.
Ja maar, dat is toch alleen maar heerlijk?, hoor ik mensen dan om me heen roepen. Nou, voor mij tot 3 jaar geleden lang niet altijd!
Het gebeurde toen namelijk regelmatig dat ik in een soort knoop raakte van afhankelijkheidsgevoelens en mezelf verliezen in het contact met degene waar mijn hart naar uitging. En daardoor werd een potentieel fijn en intiem contact ernstig verstoord. Ik had tot deze week niet volledig door hoe deze knoop precies in elkaar zat, en hoe ik dit patroon had kunnen doorbreken. Ik ging ervan uit dat de ‘fout’ geheel en al bij mij lag …een vals gevoel van zelfoverschatting…
En deze week zag ik dus ineens precies hoe het mechanisme had gewerkt! Het ontstaan van die knoop lag niet aan een fout in mij, maar aan de interactie tussen een bepaald gedragspatroon van mij in combinatie met een bepaald gedragspatroon van die ander!
Mijn initiële houding binnen relaties was dat ik de schijn op hield dat alles goed met mij ging en dat ik heel goed voor mezelf kon zorgen. Dit deed ik door bepaalde sterke gevoelens van pijn, angst en wanhoop die er diep van binnen in mij leefden te verbergen. En door hier dan natuurlijk ook geen aandacht en steun van die ander bij te vragen. Sterker nog; ik pikte alle signalen van behoeftes van die ander op en had de neiging dan te gaan zorgen voor de vervulling van die behoeften. Zo draaide ik de rollen van degene die steun nódig heeft en degene die steun géeft om. Ik deed dit omdat ik diep van binnen voelde dat er in mezelf geen basis van veiligheid was; en dat ik daarmee de ander nodig had om voor die veiligheid te zorgen. Maar ik had er ondertussen geen vertrouwen in dat die ander bereid was en/of sterk genoeg zou zijn om mij die veiligheid te bieden. Met deze combinatie van behoefte en angst zette ik mezelf klem en maakte het onmogelijk mijzelf te openen naar degene waar ik van hield.
Van dit bovenstaand patroon was ik me al een paar jaar bewust. En ik heb naar aanleiding daarvan de afgelopen jaren gezorgd voor de aanleg van die veilige basis in mijzelf o.a. door dagelijks aan yoga en meditatie te doen en door verschillende trauma’s in mezelf op te lossen.
Maar nu de andere kant van de puzzel…Ik zie ineens dat de mensen met wie ik in zo’n knoop raakte, mensen waren die moeite hadden met het aangeven van grenzen en niet duidelijk communiceerden over hun gevoelens! Dit zorgde dan voor het volgende scenario (het lijkt wel een SOAP!)…
Bij het ontstaan van gevoelens van liefde zocht ik toenadering tot de ander. Omdat daar mijn niet uitgesproken onderdrukte behoefte aan bescherming bij kwam, ervaarde de ander die toenadering als beklemmend. Maar hij/zij gaf vervolgens niet helder aan dat dit zo was en wat hij/zij vervolgens dan wel en niet wilde in het contact met mij. Daardoor ervaarde ik alleen een energetisch voelbare weerstand; natuurlijk weer vermengd met liefde of sympathie dat die ander wel degelijk ook voor mij voelde. Ik pikte de behoefte van die ander aan ruimte en afstand op en probeerde daaraan te voldoen door mijn uitingen van liefde te beperken. Zo kwam ik in een gekmakende toestand van twee tegenstrijdige innerlijke krachten. En deze vermengde zich bovendien met de tegenstrijdige gevoelens van liefde èn behoefte aan ruimte van die ander. Het gevolg was een onontwarbare kluwen die ontspannen en wederzijds bevredigend contact onmogelijk maakte. De enige schijnbare oplossing leek dan drastisch afstand te nemen.
En op die manier trok ik de conclusie dat ik iedereen waar ik echt van hield onherroepelijk kwijt zou raken. Om toch een bepaalde mate van contact met de mensen waar ik van hield instant te houden heb ik heel lang geprobeerd mijn hart zoveel mogelijk gesloten te houden.
Maar nu ik èn die veiligheid in mezelf gecreëerd heb, èn ik erachter ben dat ik de ander eenvoudig kan vragen wat zijn/haar grenzen en behoeften aan contact en ruimte met mij zijn; kan ik mijn hart alle vrijheid geven zich te uiten.
En wat is dat een heerlijk gevoel!
Dank je wel dat je dit wilt delen. Heel herkenbaar al wist ik nooit precies wat er aan de hand was. Je lijkt altijd heel open naar mij, je vader, maar er is toch ook steeds afstand. Je bent snel geneigd om te willen helpen, sturen, terwijl ik bijna nooit om hulp vraag of om hulp verlegen zit. Ik houd gewoon van je zoals je bent, je openheid en eerlijkheid. Alles delen, ja alleen als het uitermate veilig is. Eigenheid beschermen ja omdat ook ik kwetsbaar ben. Nog altijd kwetsbaar ook na de vele ervaringen dat dit nergens op slaat.
Ga lekker door met leven, alleen en met alle lieve en minder lieve mensen om je heen.
Ernst
Hoe herkenbaar. En hoe mooi om echt verbinding te kunnen maken met jezelf en anderen. Voor iedereen die hiermee worstelt, en dat zijn er een hoop, is het boek Liefdesbang een aanrader. Ik ervaar zelf dat ik mijn kinderen nu ook veel beter begrijp. En zie hoe ik vanuit mijn onvermogen fouten heb gemaakt. Uit liefde, maar met averechts resultaat. Het boek Sleutel tot je kind helpt je om je kind te begeleiden om zijn zelfhelend vermogen te ontwikkelen. Ik moet zeggen dat ik van boeken was afgestapt om meer volgens mijn intuitie te leven. Maar sommige boeken zijn anders. In combinatie met lichaamsgerichte therapie! Keep on sharing!