De kracht van zichtbaar zijn

Waarom trek je nou niet eens wat leuks aan? Dat zeiden mijn vriendinnen vaak. Soms kreeg ik dan de geest en kocht iets wat strak zat of een opvallende kleur had. Maar al snel voegde het niet meer en liet ik het weer in de kast hangen voor ooit…op een feestje. Want hoe moet je kijken of bewegen als wildvreemden op straat naar je kijken?

Ik realiseer mij nu pas echt dat mijzelf onzichtbaar maken mijn oudste en meest ontwikkelde strategie was. Ik was mij er vaak niet eens van bewust dat mensen mij zouden kunnen opmerken. In de tram zat ik dan een heel mooi iemand te bewonderen en dan stootte mijn vriendin mij aan dat ik moest stoppen met staren. Dan dacht ik: “hè, dat merkt iemand toch niet?”. Of ik was verbijsterd als iemand aangaf dat ik hem gekwetst had door niet genoeg aandacht voor hem of haar te hebben. Ik kon niet geloven dat mijn aanwezigheid iets was waar mensen veel waarde aan hechten. Mensen niet tot last zijn, daar was ik mee bezig!

Je zou het zo kunnen zeggen dat al mijn antennes naar buiten toe gericht stonden. Het deel wat de signalen binnen in mij zou moeten opvangen had ik vrij effectief verdoofd. Ik kon en kan zeer goed aanvoelen wat mensen wel en niet willen, wat ze nodig hebben en wat ze ergens van vinden. Ik stond als puber daarentegen vaak trappelend voor de voordeur met het dubbele slot te worstelen omdat ik pas merkte dat ik moest plassen als het eigenlijk al te laat was. Als mensen vroegen waar ik zin in had of wat ik mooi vond??….geen idee. En ik heb twee jaar geleden pas ontdekt dat je ook overdag op de bank kan gaan liggen. En dat als je je daarna weer beter voelt het dus betekent dat je moe was en niet dat je incompetent of overgevoelig bent.

Deze onzichtbaarheidsstrategie is natuurlijk erg slim als je klein, zwak en afhankelijk bent. Denk maar aan muizen of regenwormen. Je zal maar opgemerkt worden door een kat of hongerige meeuw. Ook als je afhankelijk bent van de sympathie van de baas van de enige fabriek in de stad waar werk te vinden is, of je woont samen met iemand die je regelmatig in elkaar mept, is het nog zo’n gekke strategie niet. Maar als volwassen vrouw in Nederland zijn er toch erg veel situaties waarin je leven niet meteen bedreigd wordt als je eens opvalt of iemand tegen het zere been stoot.

Mijn interne antennes worden gelukkig steeds gevoeliger. Het is een kwestie van durven en een kwestie van consequent blijven oefenen. Ik moest durven geloven dat ik niet door iedereen op de wereld verlaten zou worden als ik mijn behoeften en verlangens zou laten zien of eens nee zou zeggen. En ik moest het risico nemen om uit te proberen of ik niet dood zou gaan of gek worden als ik heftige emoties langzaam steeds meer ruimte zou geven. Ze durven voelen, desnoods in de armen van geliefden. En daarnaast oneindig lang oefenen om mijn aandacht te richten op fysieke sensaties (spanning, tintelingen, warmte, honger, druk, enz) en op interne emoties. Soms kan dat voor 100% (de bank is mijn nieuwe vriend), soms voor 80% (op de fiets), soms voor 50% (in een gesprek) en maar heel af en toe kan het even helemaal niet (in de auto bij een plotseling overstekende eend).

Hoe meer ik mij bewust word van wat ik voel, hoe meer ik mensen laat weten wat ik wil en wat ik niet wil, hoe sterker ik mij voel. Ik voel mij echt. En het geeft zo’n kracht om echt te zijn, dat ik daarmee de pijn of schrik over afkeuring of onbegrip van anderen eigenlijk vrij makkelijk aan blijk te kunnen. Trouw zijn aan mezelf geeft een ongelofelijk gevoel van voldoening, rust en verbinding. En het verassende is, dat ik ineens in contact kom met een heel ander slag mensen. Mensen die ook geen blad voor de mond nemen, die confrontaties niet uit de weg gaan en die bovendien openstaan voor kritiek en zelfreflectie. Wat een vrijheid!
En dan word het ineens leuk om in rode kleren de wereld in te gaan!