Intuïtie en loslaten

Het heeft lang geduurd eer ik inzicht kreeg in de werking van intuitieve ingevingen over mijn toekomst.

Ik herinner mij bijvoorbeeld een zeer sterke ingeving toen ik ongeveer 21 was. Ik bevond me totaal verloren op een piepklein verlaten stationnetje in Italië. Ik was onderweg van het ene vrijwilligersproject in Zweden naar een tweede in Italië, en moest hier overstappen. Maar er bleek die dag geen trein meer te rijden…..Naast een soort paniek over wat ik nu moest doen (natuurlijk had ik weinig geld, dus ‘even’ een hotel zoeken kwam niet in mij op), was ik ook nogal hopeloos over wat ik verder met mijn leven aan moest. Ik reisde en werkte al 2 jaar en de druk om toch eens eindelijk een vervolgstudie te kiezen nam toe; maar wat in hemelsnaam…??

En toen als donderslag bij heldere hemel viel het mij in; ik zou in de leer gaan bij een sjamaan! Meteen had ik allerlei fantasieën over jaren in de jungle, waarna ik als herboren terug zou komen en aan de slag kon als een bijzonder soort genezer. Het voelde zo kloppend en zo fantastisch, dat de paniek van het moment als sneeuw voor de zon verdween en ik het dorp inging op zoek naar een slaapplaats (en deze ook snel vond).

Maar mijn leven nam toch weer andere wendingen en naarmate de tijd verstreek kreeg ik het idee dat het waarschijnlijk toch een soort fantasie was geweest; hoe sterk en reëel ik het gevoel op dat moment ook ervaren had.

Totdat ik 39 was…en ineens bedacht dat ik iets met sjamanisme wilde gaan doen. Ik stuitte ook vrijwel meteen op de website van “innerlijk sjamanisme”; een pad gebaseerd op een Nederlandse vorm van Sjamanisme die grotendeels uit jezelf diende te ontstaan. Een pad ook waarin je leerling werd van een lerares…Tja, het visioen van 18 jaar eerder kwam dan toch nog uit, al was het een heel andere vorm dan ik toen had kunnen bedenken.

En zo’n zelfde intuïtief gevoel van wat ik zou gaan doen overviel mij een paar weken geleden toen we met onze sjamanengroep aan het trommelen waren tijdens een afscheid. Ik wist gewoon dat ik een eigen trommel zou gaan maken binnenkort. Ik had mij al eerder opgegeven voor een workshop trommel maken bij een bevriend echtpaar, maar er was iets misgegaan en nu was er geen plaats meer voor mij. Toch voelde ik dat ik zou gaan meedoen, en ik zei tegen de organisator dat ze mij moesten bellen als er een afzegging was. De maandag voor de workshop werd ik inderdaad gebeld met de boodschap dat er een vrouw was die erg last had van haar schouder en aan het twijfelen was of ze wel mee kon doen. Ik dacht: “Ja, ik wist het wel”.

Maar… de volgende dag kreeg ik bericht dat de vrouw toch mee wilde doen; dus toch geen plek voor mij. En het grappige was dat ik wist dat ik door deze mededeling eerder erg van slag was geraakt en meteen was gaan twijfelen aan mijn intuïtie. Maar nu gebeurde dat niet; sterker nog; ik voelde geen enkele teleurstelling, onzekerheid of irritatie. Ik dacht meteen; OK, goed, dan ga ik naar de jaarlijkse bijeenkomst van onze beroepsvereniging. Deze was namelijk op dezelfde dag gepland.

En dat gevoel van flexibiliteit; dat wat er ook gebeurd, ik daar helemaal in mee kan gaan en kan voelen dat dat goed is; dat maakte me zo blij! Ik zag opeens hoe ik sinds kort met mijn wilskracht omga. Ik vertrouw op mijn intuïtie en breng mijn verlangen in contact. Maar ik laat los wanneer of hoe hetgeen ik voorvoel en wil precies vorm zal krijgen.

De bijeenkomst van de beroepsvereniging was geweldig! Ik voelde me zo thuis tussen al die andere lichaamsgericht therapeuten. Dat wat ik daar vind is precies complementair aan wat ik bij de groep sjamanen vind. Binnen de sjamanengroep ervaar ik connectie op het gebied van de ziel en het contact met de grotere werkelijkheid. En bij de therapeuten ervaar ik een gedeelde passie voor intermenselijk contact gecombineerd met het contact met onze lijven.

En het echtpaar van de trommelworkshop liet mij weten dat ze alweer 5 geïnteresseerden hebben en heel binnenkort een nieuwe workshop zullen plannen…