Ik ben lid van een vereniging voor Innerlijk Sjamanisme. Laatst sloot een lid van onze groep zich weer aan nadat ze 1,5 jaar eerder de groep verlaten had. Voor zover ik weet is er nog nooit een lid door de groep weggestuurd. En leden die uit zichzelf de groep verlaten mogen altijd weer terug komen. Ik realiseerde mij hoe ongelofelijk waardevol en bijzonder dit voor mij is.
Veiligheid is een van mijn belangrijkste levensthema’s. Ik heb in de loop van mijn leven verschillende vormen van verlating ervaren. Het gevoel van verlaten worden is afschuwelijk. Het voert uiteindelijk terug op doodsangst, omdat je voor je overleving afhankelijk bent van andere mensen. Niet alleen voor eten, onderdak en bescherming. Maar ook voor sociaal contact, ook dat is een eerste levensbehoefte. Denk maar aan die Roemeense weeskinderen die doodgingen omdat ze geen aandacht kregen, naast de momenten dat ze (voldoende!) gevoed en gekleed werden.
Mijn ervaringen van verlating hebben ertoe geleid dat ik steeds teruggeworpen werd op mijzelf. Steeds had ik de keus. Trek ik de conclusie dat ik een waardeloos mens ben die niemand de moeite waard vindt? En zorg ik dan maar dat ik me zoveel mogelijk voeg naar de wensen en verwachtingen van anderen en mezelf zoveel mogelijk wegcijfer zodat de kans dat ik weggestuurd wordt zo klein mogelijk is? Of zie ik in dat het een daad van machteloosheid is van degene die mij verlaat? En verzamel ik nieuwe moed om mijzelf te laten zien in het vertrouwen dat er weer mensen zullen zijn die hun hart voor mij kunnen openen?
Dit laatste durf ik pas meer en meer uit te proberen na verschillende momenten dat ik mijn eigen waarde, kracht en vooral enorme liefde heb gevoeld. Dat ik daarmee in contact ben gekomen is het grootste wonder en de grootste gift van mijn leven. De paradox is dat ik ermee in contact ben gekomen mede dankzij de ervaringen van verlating. En natuurlijk dankzij een soort verbetenheid in mijzelf om het niet op te geven en te blijven zoeken naar wegen om uit dat gevoel van vreselijke eenzaamheid te komen (die verbetenheid schijn ik van mijn oma geërfd te hebben, dankje lieve Oma!).
Naast dat ik weet hoe het voelt om verlaten te worden, weet ik ook hoe het voelt om zelf mensen te verlaten. Iemand verlaten kan fysiek (ik maak het uit en wil je nooit meer zien!) of meer energetisch (iemand uit de weg gaan, niet meer aankijken, negeren, erover roddelen). Dat gebeurt op het moment dat iemand waar ik van hou dingen doet die ik niet kan verdragen, en ik geen mogelijkheden meer zie om dat gedrag te begrenzen. Mijn hart voor iemand sluiten is voor mij dus een daad van machteloosheid. En ook dat voelt vreselijk.
Vanuit mijn ervaringen met deze twee kanten van verlating groeit een grote passie om steeds trouwer te worden aan mijzelf. Door niet meer te verbergen wat ik voel, door steeds beter te leren voelen wanneer mijn hart zich voor iemand sluit en mijn kracht te leren gebruiken om manieren te vinden mijn grenzen niet te laten overschrijden. Soms is het daarvoor nodig een schijnbaar harde maatregel te nemen door bijvoorbeeld iemand te zeggen nu geen tijd of ruimte voor hem/haar te hebben of zelfs om iemand te beletten iets te doen (in het geval iemand zichzelf of iemand anders dreigt te beschadigen bijvoorbeeld).
Pas als je in staat bent dit te doen en je hart dus open kan houden voor iemand, ondanks het gedrag wat iemand vertoont, pas dan kun je spreken van onvoorwaardelijke liefde. Iets wat vele mensen het hoogste goed vinden.
Maar iedereen weet denk ik ook wel hoe moeilijk dit te verwezenlijken is. En nu komt de potentiële waarde van een groep! Stel je voor dat elk groepslid onvoorwaardelijke liefde nastreeft, hulp durft te vragen wanneer het niet lukt je hart voor iemand (weer) te openen en erop vertrouwt dat andere groepsleden hun hart wel open hebben voor iemand op het moment dat jij dat niet kunt. Dan ontstaat er een zo veilig mogelijke ruimte om ieder groepslid optimaal de gelegenheid te bieden te experimenteren zichzelf meer en meer te laten zien. Hoe groter en diverser de groep, hoe kleiner de kans dat er op een bepaald moment niemand is die haar/zijn hart voor je open kan houden. En het is mijn ervaring dat af en toe één enkel mens die je even helemaal kan accepteren hoe je bent genoeg is. Genoeg om in contact te komen met je eigen waarde, kracht en liefde. En daarmee met de mogelijkheid onvoorwaardelijke liefde te ervaren.
Onze groep voor innerlijk sjamanisme is voor mij zo’n groep. En ik realiseer mij wat bijzonder dat is.
Heel mooi geschreven lieve Lianne. Ik kan je helemaal volgen, en kijk bij mezelf naar binnen waar ik mijn hart gesloten heb. Dank!
Wat fijn te horen lieve Nellie! Wat boffen we met onze groep, hè?