Altijd als we op de boot van Terschelling terug naar Harlingen zitten, en de vuurtoren wordt langzaam kleiner, overvalt me een mild gevoel van rouw. De laatste keer ging er door me heen dat ik vooral de urenlange strandwandelingen zou missen, waar ik zoveel inspiratie en inzichten had opgedaan. Echt; gewoon een paar uur als een kip zonder kop langs de branding banjeren (je kan daar toch niet verdwalen) en je hoofd wordt volgegoten met de mooiste verbanden en inzichten. Het is net of er een soort bedrading tussen je gevoel en je hersenen ontstaat.

Vorig weekend bedacht ik me dat ik hier natuurlijk ook zo even naar het strand kan fietsen voor zo’n strandwandeling…soms moet je weer even je ogen openen voor de giften die het leven je biedt…

En wederom, tussen Bergen aan zee en Schoorl, werd ik getrakteerd op een verrassend inzicht. Terug denkend aan het gevoel van rouw op de boot, dreven allerlei herinneringen langs. De heimwee als meisje van 4 naar ons oude huis en buurt vol vriendjes na onze verhuizing. Het gevoel na de verdrinking van ons buurjongetje in de woongemeenschap op mijn 6de. Het intense verdriet als puber toen mijn beste vriendin een jaar naar Amerika ging. En naar het einde van mijn stage in Afrika, waar mijn hart brak bij het dramatische afscheid van de man waar ik hevig verliefd op was, maar die in een huttendorpje woonde en al twee vrouwen en een stuk of 6, 7 kinderen had.

Zoals iedereen weet, volgt na zulke ervaringen altijd een periode waarin je gedachten steeds afdwalen naar het gevoel van gemis en je weinig ruimte hebt voor iets anders. Tijdens deze strandwandeling ging er door me heen dat je zo’n zelfde soort gepreoccupeerdheid hebt tijdens een verliefdheid op een mens, plek of nieuwe interesse. Ik dacht aan de euforie tijdens mijn lange zomers als receptioniste op Franse campings, aan de fascinatie toen ik kennis had gemaakt met lichaamswerk, aan het heerlijke eerste jaar van mijn relatie met mijn man en aan de intense weken na de geboorte van mijn kinderen. Ook in deze tijden is er weinig plek in je hoofd voor nog iets anders dan dat waar heel je hart naar uitgaat.

Naast het wandelen, was ik ook een boek over hechting aan het lezen, in het kader van de opleiding sensorimotor psychotherapy (over trauma en hechtingsproblematieken), waar ik afgelopen najaar aan begonnen ben.

En toen ontstond weer zo’n grappige verbinding…

Ik dacht: “hé, de gepreoccupeerdheid die gepaard gaat met zowel verliefdheidsachtige gevoelens en rouw gevoelens zijn twee zijden van dezelfde medaille!” Alleen de één heeft als doel je aan iemand of iets te hechten, en het andere om je van iemand of iets te onthechten. En wat blijft er na die periode van verliefdheid of rouw over? In allebei de gevallen een milder maar ruimer gevoel van liefde! En natuurlijk weer meer ruimte voor alle andere dingen die het leven je te bieden heeft.