Altijd als we op de boot van Terschelling terug naar Harlingen zitten, en de vuurtoren wordt langzaam kleiner, overvalt me een mild gevoel van rouw. De laatste keer ging er door me heen dat ik vooral de urenlange strandwandelingen zou missen, waar ik zoveel inspiratie en inzichten had opgedaan. Echt; gewoon een paar uur als een kip zonder kop langs de branding banjeren (je kan daar toch niet verdwalen) en je hoofd wordt volgegoten met de mooiste verbanden en inzichten. Het is net of er een soort bedrading tussen je gevoel en je hersenen ontstaat.
Vorig weekend bedacht ik me dat ik hier natuurlijk ook zo even naar het strand kan fietsen voor zo’n strandwandeling…soms moet je weer even je ogen openen voor de giften die het leven je biedt…
En wederom, tussen Bergen aan zee en Schoorl, werd ik getrakteerd op een verrassend inzicht. Terug denkend aan het gevoel van rouw op de boot, dreven allerlei herinneringen langs. De heimwee als meisje van 4 naar ons oude huis en buurt vol vriendjes na onze verhuizing. Het gevoel na de verdrinking van ons buurjongetje in de woongemeenschap op mijn 6de. Het intense verdriet als puber toen mijn beste vriendin een jaar naar Amerika ging. En naar het einde van mijn stage in Afrika, waar mijn hart brak bij het dramatische afscheid van de man waar ik hevig verliefd op was, maar die in een huttendorpje woonde en al twee vrouwen en een stuk of 6, 7 kinderen had.
Zoals iedereen weet, volgt na zulke ervaringen altijd een periode waarin je gedachten steeds afdwalen naar het gevoel van gemis en je weinig ruimte hebt voor iets anders. Tijdens deze strandwandeling ging er door me heen dat je zo’n zelfde soort gepreoccupeerdheid hebt tijdens een verliefdheid op een mens, plek of nieuwe interesse. Ik dacht aan de euforie tijdens mijn lange zomers als receptioniste op Franse campings, aan de fascinatie toen ik kennis had gemaakt met lichaamswerk, aan het heerlijke eerste jaar van mijn relatie met mijn man en aan de intense weken na de geboorte van mijn kinderen. Ook in deze tijden is er weinig plek in je hoofd voor nog iets anders dan dat waar heel je hart naar uitgaat.
Naast het wandelen, was ik ook een boek over hechting aan het lezen, in het kader van de opleiding sensorimotor psychotherapy (over trauma en hechtingsproblematieken), waar ik afgelopen najaar aan begonnen ben.
En toen ontstond weer zo’n grappige verbinding…
Ik dacht: “hé, de gepreoccupeerdheid die gepaard gaat met zowel verliefdheidsachtige gevoelens en rouw gevoelens zijn twee zijden van dezelfde medaille!” Alleen de één heeft als doel je aan iemand of iets te hechten, en het andere om je van iemand of iets te onthechten. En wat blijft er na die periode van verliefdheid of rouw over? In allebei de gevallen een milder maar ruimer gevoel van liefde! En natuurlijk weer meer ruimte voor alle andere dingen die het leven je te bieden heeft.
Mooi bij het thema passende illustratie, Lianne. 😉
Voor mij is het verschil tussen verliefdheid en rouw om iets of iemand toch wel dat verliefdheid gaat over een bééld dat je heb van iemand. Als je iemand verloren bent, weet je verdomd goed wat je moet loslaten. Dát veroorzaakt juist de pijn.
… Misschien ontstaat er na verliefdheid ook wel rouw, omdat je het beeld moet loslaten om plaats te maken voor de werkelijkheid: diepere, echtere liefde. Niet meer op een beeld, maar op ’n levend persoon. En steeds meer op hoe hij/zij echt is… Steeds meer loslaten dus, steeds meer je hoofd buigen en zien dat de werkelijkheid verrassender is dan je verliefde hoofd ooit had kunnen bedenken…
Liefs,
Hans 😉
Lieve Lianne,
Wat een mooie beschouwing vond ik dit. Was ontroerd. Inderdaad: verliefdheid en rouw zou je kunnen vinden op dezelfde medaille, aan weerskanten. Maar er is ook een rand aan de medaille. Waar kun je die plaatsen in deze symboliek? Is het een grenslijn?
Ik wens je vele inzichten en veel wijsheid in je eigenaardse praktijken.
Liefs en kus van Aaf
Ha, Lianne. Na je link over mooi en werkelijk inzicht hebben in de verbinding tussen de mensen het humanized zijn van Nima (DK), bij je site en je blog aangekomen.
Mooi hoe jij vanuit een diep hartsgevoel emoties laat voelen. En de bijzondere processen, mooi en/of moeilijk, die we mee mogen maken in ons leven. En ons na het loslaten ook weer vervolg stappen geven in onze ontwikkeling.
Veel succes met je praktijk, Christa.