In de film ‘Hors Normes’ word ik geraakt door 2 mannen, één Islamitisch en één Joods. Ze zien de noden, maar ook de mogelijkheden voor autistische jongeren met zeer risicovol gedrag èn voor kansloze hangjongeren in de banlieu’s. Twee groepen waar verder niemand meer raad mee weet en die opgesloten of platgespoten worden of genegeerd en aan hun lot overgelaten. De jongeren uit de banlieu’s worden opgeleid tot één-op-één begeleider van de autistische jongeren. Deze mannen geloven er heilig in dat het gaat om ’met de ander in relatie te komen en te blijven’, hoeveel weerstand de ander ook biedt. Waarom? Omdat hun hart en hun geloof hen ingeeft dat dit is wat hen in het leven te doen staat. Ze blijven geloven en dus zoeken naar creatieve oplossingen en laten zich niet tegenhouden door onverschillige, nalatige, apathische of agressieve jongeren of het uitblijven van erkenning, waardering, (financiële) steun of zelfs toestemming door overheidsinstanties.

Als ik de bioscoop uitloop denk ik: voor mij is dit hoe Liefde eruit ziet.

Ik ervaar liefde als een kracht die je dingen laat doen waar je anders nooit de energie, de moed of de zin voor had gehad. Bijvoorbeeld het jarenlang verzorgen van je kinderen of andere hulpbehoevenden. Waarbij je regelmatig je uiterste best moet doen om opkomende impulsen van woede, onmacht, angst of verveling niet te laten uitmonden in een scheldpartij, heel zielig gaan doen of het de deur uitlopen om het hen zelf maar te laten uitzoeken. Maar ook in het verbreken van een relatie omdat het niet lukt destructieve patronen te doorbreken zolang je samen blijft. Ook al houd je van die ander en verdwijnen met de breuk (financiële) zekerheden.

Er zijn ook gevoelens die door de meeste mensen als liefde worden ervaren: verliefdheid, lust, tederheid, zorg, aanbidding, ontroering, ontzag, dankbaarheid. Het niet meer (vaak) ervaren van zulke gevoelens kan voor verwarring zorgen. Houd ik eigenlijk nog wel van mijn partner, van mijn kind, van mijzelf, van dit werk of van deze stad? Zijn gevoelens van frustratie, irritatie, woede, machteloosheid, verdriet of zelfs verveling tekenen dat je niet meer van iemand of iets houdt?

Het raakt me als mensen twijfelen of ze nog wel van hun kind of hun partner houden omdat ze in het contact niet meer (zo vaak) gevoelens van liefde ervaren. En dat ze verward raken en denken dat ze misschien wel meer houden van iemand waar ze plotseling verliefd op zijn geworden. En dat dat betekent dat ze beter met deze nieuwe partner kunnen samenwonen om ’trouw’ te blijven aan hun gevoel.

Voor mij is Liefde de moed en doorzettingskracht hebben te ontdekken en luisteren naar dat wat je hart je ingeeft. En voor mij spreekt mijn hart niet in grote emoties. Het is meer een fluisteren, zacht maar wel aanhoudend. Soms duurt het lang voordat ik hoor wat mijn hart wil, vooral als de emoties er heel hard doorheen schreeuwen. En als ik het gehoord heb, kost het soms nog een tijd om de moed te verzamelen er gehoor aan te durven geven.

Maar elke keer dat dat lukt, voelt het alsof de Liefde mijn vermogen om me te verbinden doet groeien. Elke keer een diepere verbinding met mijzelf, met andere mensen en met het leven als geheel.